Sport promoten is in, ook voor daklozen.
Voormalig zwerfjongere Nizar Gziel (25 jaar) loopt van mei tot eind augustus een Roofless Run van 2500 km langs de grenzen van Nederland om aandacht voor daklozen te vragen en geld in te zamelen voor o.a. sport voor daklozen (zie facebook Roofless Run). Hij is zonder iets op weg gegaan en gaat het gesprek aan. Hij laat zien hoe het is om te slapen op parkeerstroken en te eten uit containers. Een soort straatretraite voor het welzijn van daklozen dus. Helemaal mooi natuurlijk. Hij wil geld inzamelen voor zijn doel: “Door sport jongeren zonder een blik op een toekomst te motiveren en te inspireren naar de eerste stappen in een nieuwe richting”. (Leuk: hij heeft onderweg alles gekregen, niet alleen eten en koffie, ook een tent)
Ook de oproep in de Zenpeacemakers nieuwsbrief is me niet ontgaan. Ik heb me opgegeven, in september ga ik meedoen als vrijwilliger aan het WK Straatvoetbal voor daklozen in mijn eigen stad: “sportparticipatie voor mensen die buitenspel staan”. Lijkt me erg leuk, zo´n festijn. Al ben ik razend nieuwsgiering welke daklozen er gaan voetballen.
Is sport een wondermiddel? Ik heb niets tegen sport, maar zelf zweer ik bij yoga en meditatie en stilte. Toch heb ik er nooit over gedacht om in mijn werk daklozen aan het mediteren te zetten. Ik werk dan weliswaar als manager bij de daklozen, zodat ik zelf geen daklozen begeleid, maar toch – ook mijn medewerkers stimuleer ik niet tot mediteren.
Degenen die net bij ons zijn aan komen lopen hebben geen boodschap aan voetballen (of mediteren). Onze opvang is het putje van de maatschappij: de mensen die binnenkomen hebben geen huis of inkomen meer en meestal wel veel schulden en emoties en vaak ook een verslaving en een ongezond lijf. Sporten is wel het laatste waar ze dan voor te porren zijn. Om te kunnen gaan sporten moet je toch al wat opgekrabbeld zijn uit het ravijn waar je in gevallen bent.
Natuurlijk zijn er ook daklozen die wel te porren zijn voor sport. Gelukkig maar. Maar de hoeveelheid energie die gestoken wordt in stimuleringsprogramma’s – ik geloof er eigenlijk niet in. Ik ben zelf ook niet te porren voor sport, nog met geen 100 stimuleringsprogramma’s.
Waarom? Omdat ik graag zelf mijn spoor trek, graag zelf ontdek waar ik warm voor loop – en daar mijn energie in stop. En dat is bij daklozen niet minder. Ik geloof er wel in om de mensen die tijdelijk bij ons wonen, te vragen waar zíj hun bed voor uitkomen, waar zij glimmende ogen van krijgen, wat hen écht blij maakt. Daar ligt hun motivatie en misschien is dat sport maar waarschijnlijk is het iets anders. Ik geloof niet dat mensen er veel aan hebben om gestimuleerd te worden: “Kom joh, het is goed voor je”, brrr. Juist als je kwetsbaar bent moet je je eigen spoor hervinden en niet iets verkocht worden als reddingsmiddel, geen god en geen voetbal. Maar misschien heb ik het mis – ik kijk uit naar september, naar het WK Straatvoetbal.
O ja, en ik heb ook gedoneerd hoor, niet zozeer vanwege zijn missie voor sport voor daklozen, maar wel omdat ik in die ex-zwerfjongere geloof.
25 augustus 2015, Diana Vernooij
Schrijf je in voor de nieuwsbrief op: Zenpeacemakers Lage Landen.